آسانسور و جزئیات آن (آسانسور هیدرولیکی و آسانسور شیشه ای)

آسانسور وسیله‌ای دائمی برای بالا‌بردن مسافرین و یا بار بین دو سطح توقف یا بیشه است. آسانسورها با چندین مشخصه گروه‌بندی می‌شوند. مهم‌ترین گروه بندی آسانسورها به طریق زیر می‌باشد:

آسانسور برقی
آسانسور هیدرولیکی
آسانسور پنوماتیکی
نکته: جرم یک مسافر در آسانسور ۷۵ کیلوگرم در نظر گرفته می‌شود.

قطعات اصلی آسانسور الکتریکی

وسایل تعلیق کابین و وزنه: سیم بکسل فولادی و یا زنجیر
وسیله رانش (محرک آسانسور): موتور‌الکتریکی (گیربکس)، ترمز، فلکه‌کششی، شاسی ماشین، کوپلینک‌ها، محورها و یاتاقان‌ها
کابین حمل مسافر یا بار: یوک (چهار‌چوب فلزی که کابین از طریق آن به سیستم تعلیق متصل می‌شود)، کف (بار را نگهداری می‌کند) و بدنه‌کابین (به کف متصل است).

دیتیل‌های ساختمانی و روش‌های اجرای قطعات دیگر عبارت‌اند از:

– سیستم تعلیق
– راهنماها (باعث هدایت کابین در مسیر حرکت خود می‌شوند)
– سیستم ایمنی حذف کابین و محرک درب
وزنه تعادل که برای جبران وزن کابین و قسمتی از ظرفیت به کار می رود.
چاه آسانسور
ضربه گیرها
تجهیزات الکتریکی

ریل‌های راهنما به چه منظور به کار می‌روند؟

برای هدایت کابین و وزنه تعادل در حرکت عمودی و حداقل کردن حرکات افقی
جلوگیری از نوسانات کابین بعلت نیروهای خارج از مرکز
توقف و نگه داشتن کابین در هنگام عملکرد مکانیزم ایمنی

ضربه‌گیرها به چه منظور به کار می‌روند؟

آسانسورها باید به ضربه گیرهایی که در کف چاهک و در مکان انتهای حرکت کابین و وزنه تعادل قرار می‌گیرند مجهز شوند تا وسیله اضطراری نهایی را تشکیل دهند.

دو نوع کلی ضربه‌گیر وجود دارد:

جمع‌کننده انرژی
مستهلک‌کننده انرژی

بارهای ماکزیمم برای مسافران در بلوک های طبقات برای آسانسورها به شکل زیر طراحی می‌شوند:

آسانسورهای کوچک: ۴۰ کیلوگرم برای استفاده مسافران فقط با ساک‌دستی
آسانسورهای متوسط: ۱۰۰۰ کیلوگرم برای استفاده مسافران با کالسکه و صندلی های چرخدار
آسانسورهای بزرگ: برای برانکارد، تابوت، مبلمان و صندلی‌چرخدار

در جلوی چاله آسانسور و ورودی ها باید فضاهایی طراحی شده و قرار گیرند به طوری که:

استفاده کنندگان بتوانند وارد آسانسور شده یا از آن خارج شوند و در مسیر یکدیگر قرار نگیرند.
بارهای بزرگ‌تر اگر در حال حمل شدن باشند باید موجب صدمه دیدن افراد دیگر نشوند.

آسانسورهای هیدرولیکی (مناسب برای حمل بارهای سنگین)

این نوع آسانسورها برای حمل بارهای سنگین و برای بالا بردن و پایین آوردن در ارتفاع کم بسیار اقتصادی هستند و برای بالابرهایی تا ارتفاع ۱۲ متر به کاربرده می‌شوند. اتاق‌موتور‌آسانسور می‌تواند در مکانی دورتر از چاله‌اصلی آسانسور قرار گیرد.

آسانسورهای با پیستون استاندارد عمل‌کننده مستقیم، می‌توانند براساس ظرفیت ترابری به مقدار ۲۰ تن تا مقدار ارتفاع ۱۷ متر به کار روند. در‌حالی‌که آسانسورهایی با پیستون های غیر‌مستقیم استاندارد می‌توانند از ۱۷ تا ۳۴ متر ارتفاع را بالا بروند. سرعت حرکت آسانسورهای هیدرولیکی ۰.۸ متر بر ثانیه است. در این نوع از آسانسور به موتورخانه آسانسور در روی بام نیازی نیست. پیستونی که بیشتر استفاده می‌شود، نوعی است که در مرکز قرار می‌گیرد.

آسانسورهای شیشه‌ای (دارای شکل‌های گوناگون)

بالابرهای شیشه ای از نظر کابین دارای شکل‌های گوناگونی هستند. مصالحی که برای ساخت این نوع آسانسور به کار برده می‌شود، شیشه استیل پولیش شده‌است که به صورت بخش‌های کاملاََ صیقلی از جنس برنج یا برنز هستند.