رنزو پیانو معمار های‌تک در ایتالیا
معمار رنزو پیانو دارای سبک معماری تحسین‌شده بین‌المللی است که در فضاهای عمومی، بر ارتقا هنر و اجتماع تمرکز دارد. ویژگی کارهای اولیه پیانو با برخورد واقعی او به اهمیت اجتماع مشخص می‌شود. درحالی‌که کارهای بعدی او بر نور و فضا متمرکز است.
بیوگرافی و معماری رنزو پیانو
رنزو پیانو در سال ۱۹۳۷ در خانواده‌ای که از سازندگان بود متولد شد و همیشه خود را به‌عنوان یک معمار باریشه‌های سازنده می‌دید. پیانوی جوان عمیقاً درگیر مکانیک ساختمان بود و از همان کودکی یاد گرفت که چگونه درباره استفاده از فضا فکر کند. او برای تحصیل در رشته معماری به پلی‌تکنیک میلان رفت و در سال ۱۹۶۴ فارغ‌التحصیل شد و با معماران مشهور لوئی اول، کان و Z.S کارکرد. رنزو پیانو شهرت اولیه خود را با معمار ریچارد راجرز تقسیم کرد. آن‌ها هر دو از سال ۱۹۷۱ تا ۱۹۷۷ باهم کارکردند. معروف‌ترین پروژه مشترک آن‌ها مرکز ژرژ پمپیدو در پاریس (۱۹۷۱) بود.
رنزو پیانو در طول کار خود در یک مبارزه دائمی بود که تا از درگیری بین خلاقیت و محدودیت‌های علمی پیشی بگیرد. او به یادگیری دانش فن‌آوری ادامه داد و از آن برای غلبه بر مشکلات معماری به روش مولدتر و مدرن‌تر استفاده کرد. او به تجمیع صنعتگری و آخرین مراحل فن‌آوری اعتقاد زیادی داشت. به گفته پیانو، مواد بهترین ابزار یک معمار در همه زمان‌ها هستند. و او باید قدرت آن‌ها را برای استفاده از آن‌ها تا حد زیادی شناسایی کند. پیانو با یک تحقیق گسترده صلاحیت کنترل فناوری را به دست آورد.
او جوانان را تشویق کرد تا به‌جای اصول معماری به دنبال فرم آن بگردند. او این مهارت را در طراحی دارد که هر طرحی تنها راه‌حل خاص خود را دارد که فقط مختص آن است. به این دلیل که هر یک از طرح‌های پیانو با هر طرح دیگر متفاوت است؛ بنابراین جایی برای سازگاری در کار او باقی نمی‌گذارد.
آشنایی با سبک رنزو پیانو
معماری پیانو را نمی‌توان در هیچ مراکز تحصیل یا سبکی پیدا کرد. ایده طراحی او فقط به یک تئوری بستگی ندارد. بلکه بیشتر به یک روش ارتباط با پروژه، تعامل دائمی بین جنبه‌های ساختاری (فن‌آوری، علمی، مرتبط با تولید) و محتوا بستگی دارد. بااین‌وجود، چهار مضمون در پیشرفت حرفه‌ای او دیده می‌شود:
- علاقه او به قطعه، ارگانیسم
- سیستم ساختمان
- طراحی برای صنعت
- مشکل مسکن و شهرها پروژه در مقیاس بزرگ
رنزو پیانو یک معمار ایتالیایی که به دلیل برخورد ظریف خود در ساخت‌وساز مشهور است. علاقه او به فناوری و راه‌حل‌های مدرن برای مشکلات معماری در تمام طراحی‌های او مشهود است. اگرچه او بیشتر به‌طور مستمر از بافت ساختار بیشتر استفاده می‌کرد. مانند، مرکز پمپیدو در پاریس به دلیل سبک های‌تک خود و رویکرد متفاوت آن در طراحی بسیار موردتوجه قرار گرفت.
تعریف سبک های‌تک در معماری
High-tech یک سبک طراحی معماری است که در دوره مدرنیسم متأخر در دهه ۱۹۷۰ ظهور کرد و در دهه ۱۹۸۰ به‌طور گسترده‌ای مورداستفاده قرار گرفت. بیشتر انگلیسی‌ها نظریه‌پردازان اصلی و فعالان فن‌آوری پیشرفته هستند. معماران این سبک نورمن فاستر، ریچارد راجرز، نیکلاس گریمشاو، جیمز استرلینگ و رنزو پیانو هستند. این سبک از طراحی مکان‌های صنعتی نشأت گرفته است. جایی که همه عناصر کاربردی هستند. از عناصر مختلف زیبایی‌شناسی صنعتی در محل‌های زندگی استفاده‌شده، جایی که آن‌ها به ترکیبی از فن‌آوری بالا و سازه گرایی تبدیل‌شده‌اند.
سبک های‌تک در فضای داخلی
ساخت‌وسازهای صنعتی، فریم‌های فلزی و ارتباطات فنی برای سبک های‌تک، رایج است. از لوله‌ها، سوپاپ‌ها، کانال‌های هوا، آسانسور، سقف‌ها، تیرها، خرپاها و کابل‌ها به‌طور صریح برای نمایش استفاده می‌شود. برای اتمام دیوار می‌توانید از رنگ، کاغذدیواری، بتن یا سنگ‌تراشی کنید. دیوارها باید ساده، روشن و صاف باشند. تیرها، لوله‌ها، ستون‌ها، دریچه‌ها و سایر جزئیات مهندسی می‌توانند عناصر جالب داخلی به‌حساب بیایند. سنگ‌های طبیعی، کاشی و سرامیک یا فرش‌ها مناسب‌ترین مواد برای پوشش کف هستند. تمام پارتیشن‌ها و درهای اتاق باید شیشه‌ای باشد.
گفته‌های معروف معمار رنزو پیانو
- موزه جایی است که فرد باید خود را سرگرم کند.
- شما باید به‌عنوان یک معمار قبول کنید تا در معرض انتقاد قرار بگیرید. معماری نباید به هماهنگی کامل متکی باشد.
- تفاوت بین یک سازنده و یک معمار این است که یک معمار نیز به آرزو، به رؤیاها اهمیت می‌دهد.
- من از ساختمان به معماری رسیدم. ازآنجاکه پدر من یک سازنده بود.
۸ ساختمان رنزو پیانو برای شناختن
در طول ۵۰ سال گذشته، ساختمان‌های رنزو پیانو سهم خارق‌العاده‌ای در معماری داشته‌اند و در کنار قدردانی از فن‌آوری و تکنیک، مهارت در کار را به نمایش می‌گذارند. با توجه به اینکه یک بررسی عمده از عملکرد وی را نشان می‌دهد، در اینجا هشت مورد از کارهای اصلی پیانو وجود دارد که در نمایشگاه به نمایش درمی‌آیند.
۱. تحلیل ساختمان شارد لندن
برای لندنی‌ها، شارد یکی از قابل‌تشخیص‌ترین ساختمان‌های پیانو است. این برج با ۷۲ طبقه بالاتر از پل لندن، در پاسخ به کاربردهای آن طراحی‌شده است. با صفحات کف بزرگ‌تر در پایین برای دفاتر، رستوران‌ها و هتل‌ها در مرکز و آپارتمان‌های خصوصی و یک گالری مشاهده در بالای قسمت ساختمانی که باریک‌ترین شکل آن است. نام خود را از هشت خرده‌شیشه شیب‌دار که نمای ساختمان را تشکیل می‌دهند گرفته است. از شیشه فوق‌العاده سفید استفاده‌شده که به ساختمان سبکی می‌بخشد و منعکس‌کننده آسمان اطراف آن است.
این ساختمان نمونه‌ای از چگونگی پروژه است که می‌تواند کاتالیزور تغییر باشد. از زمان اتمام برج اخیراً بازسازی ایستگاه پل لندن همراه با بازسازی بیشتر در منطقه که همچنان ادامه دارد، این ساختمان افتتاح‌شده است.
۲. مرکز ژرژ پمپیدو، پاریس (۱۹۷۷)
پیانو و ریچارد راجرز نسبتاً ناشناخته بودند که در سال ۱۹۷۱، آن‌ها ۶۸۰ تیم معماری دیگر را برای برنده شدن در یک کار برجسته برای طراحی مرکز هنرهای معاصر جدید پاریس، از بین بردند. این پروژه که در افتتاحیه آن در سال ۱۹۷۷ مورد مناقصه بود به یکی از برجسته‌ترین و محبوب‌ترین بناهای مدرن جهان تبدیل‌شده است. این طرح‌ها در ابتدا بسیار رادیکال‌تر بود شامل کف متحرک و بیلبوردهای غول‌پیکر الکترونیکی اما پس از قطع بودجه و اجرای مقررات مربوط به آتش‌سوزی، بسیاری از این ایده‌های اصلی از بین رفت.
اما مفهوم اصلی برای ساختمانی انعطاف‌پذیر با عناصر خارجی قابل جدا شدن و جایگزینی در طول عمر خود هنوز هم باقی‌مانده است. مرکز پمپیدو که شامل؛ فضای گالری در کنار کتابخانه، یک مرکز تحقیقاتی، سالن اجتماعات و سینماها بوده که در یک فضای عمومی بزرگ و پر جنب‌وجوش قرارگرفته است. این مرکز که به دلیل برخورداری از درون و نمای رنگی درخشان مشهور و به یک بنای تاریخی پاریس تبدیل‌شده است.
۳. موزه هنرهای ویتنی، نیویورک (۲۰۱۵)
موزه هنرهای ویتنی که بین رودخانه هادسون و های لاین نیویورک قرار داشت. طراحی‌شده تا گالری را که پس از بیرون زدن از خیابان Madison Avenue با طراحی Marcel Breuer در ساختمان‌های مختلف پراکنده‌شده بود، در یک سایت قرار دهد. بیش از ۶۰۰۰ مترمربع فضای گالری در ۹ طبقه گسترش‌یافته است، درحالی‌که تراس‌ها در پایین ساختمان آبشار می‌گیرند و از بالای خط چشم‌انداز ایجاد و تراس‌های مجسمه‌سازی در فضای باز ایجاد می‌کنند.
ساختمان شبیه یک دسته بلوک، به طبیعت صنعتی منطقه Meatpacking در محل استقرار خودپاسخ می‌دهد و در سطح زمین یک ورودی بزرگ کنسول دار فضای خارج از ساختمان را به یک فضای عمومی تبدیل می‌کند.
۴. مجموعه منیل در هوستون (۱۹۸۷)
اولین ساختمان پیانو در ایالات‌متحده آمریکا مجموعه هنری دومینیک و جان دو منیل را در خود جای‌داده است. در کنار فضاهایی که برای نگهداری مجموعه هنرهای مدرن باستانی، آفریقایی و سورئالیستی آن‌ها طراحی‌شده، این ساختمان همچنین شامل؛ یک کارگاه قاب عکس، یک استودیو برای مرمت و مطالعه و یک باغ زمستانی است. مقیاس این موزه به نسبت داخلی، منعکس‌کننده خانه های ییلاقی اطراف است و به شما اجازه می دهد تمام هنرها را در زیر نور روز از طریق توسعه نمای لوورهای سیمان که در زیر سقف لعاب قرار دارد، مشاهده کنید. در سال ۱۹۹۲ پیانو برای ساخت پاویون جداگانه‌ای به کار Cy Twombly به پروژه بازگشت.
۵. تحلیل مرکز فرهنگی جیبائو
این پروژه در Noumea جزیره اقیانوس آرام کالدونیای جدید به‌منظور شناخت و تجلیل از فرهنگ کاناک طراحی‌شده است. یکی از محورهای اصلی این بود که مهارت‌های ساختاری و پیوندهای عمیق مردم کاناک با طبیعت، با استفاده از مواد مدرن مانند شیشه، سنگ، آلومینیوم و فولاد ترکیب شود. پیانو با استفاده از خانه‌های روستای سنتی کاناک، به‌عنوان یک الهام، یک دنباله بزرگ از ۱۰ پوسته ایجاد کرد که در امتداد دامنه تپه گسترش می‌یابد و از ۲۰ تا ۳۰ متر ارتفاع دارد. هر کلبه که با یک مسیر پیاده‌روی ایجاد می‌شود و توالی شبیه به موکب ایجاد می‌کند، عملکرد متفاوتی دارد از فضاهای نمایشگاهی و مناطق تحقیقاتی گرفته تا استودیوهای موسیقی، نقاشی رقص و مجسمه‌سازی.
۶. دفتر مرکزی Jérôme Seydoux Pathé
دفتر مرکزی پیانو برای بنیاد Jérôme Seydoux Pathé، ویژه تبلیغات فیلم‌برداری، دفاتر و بایگانی‌های بنیاد را در کنار فضاهای نمایشگاهی و یک اتاق نمایش ۷۰ نفره در خود جای‌داده است. این ساختمان در داخل یک بلوک شهری در مرکز پاریس قرار دارد و در محل تئاتر اواسط قرن نوزدهم واقع‌شده است. که در اواسط دهه ۱۹۰۰ به یکی از اولین سینماهای پاریس تبدیل شد. درحالی‌که دو ساختمان در سایت تخریب شد، نمای خیابان Avenue Gobelins که دارای مجسمه‌هایی از آگوست رودن است، بازسازی و حفظ شد. در پشت آن به نظر می‌رسد که یک ساختمان شفاف و منحنی جدید در بالای حیاط شناور است.
۷. آکادمی علوم کالیفرنیا، سانفرانسیسکو (۲۰۰۸)
هنگامی‌که بیش از یک دهه پیش تکمیل شد، آکادمی علوم Piano’s California، از پیشرفت قابل‌توجهی در معماری پایدار خبر داد. این ساختمان که به‌عنوان سبزترین موزه جهان طراحی‌شده است. LEED Platinum (بالاترین استاندارد سبز در ایالات‌متحده) را دریافت کرد. و عناصر بسیاری را در اختیار داشت که به اعتبارات زیست‌محیطی آن کمک می‌کند. پروژه ۳۷۰۰۰ مترمربع، شامل فضای نمایشگاهی، فضاهای تحقیقاتی، آکواریوم و سیاره زمین، طوری طراحی‌شده که گویی یک قطعه پارک از زمین بلند شده است. سقف زنده آن به یک سری گنبد تبدیل می‌شود که فضاهای مختلف زیر را مشخص می‌کند و به حرکت طبیعی هوا از طریق ساختمان کمک می‌کند.
۸. مرکز بوتین در سانتاندر (۲۰۱۷)
Centro Botín در شهر سانتاندر اسپانیا واقع‌شده و فضایی برای هنر، فرهنگ و آموزش بوده و اولین ساختمان پیانو در اسپانیا است. پروژه ۱۰۰۰۰ مترمربعی در دو بلوک D شکل تقسیم‌شده که توسط یک راهروی شیشه‌ای و فولادی مرتفع به هم متصل شده‌اند. از طریق دریا از کنار دریا خارج می‌شوند. این ساختمان با بیش از ۲۸۰،۰۰۰ کاشی و سرامیک گرد پوشانده شده که نور خورشید و دریا را منعکس می‌کند.
برای طراحی داخلی، طراحی نقشه و طراحی نما ساختمان می توانید سفارش خود را به صورت آنلاین در سایت ما ثبت کنید!
